Toen de officiële uitnodiging kwam
van Comité voor Behoud van de Democratische Rechtstaat kwam er direct een
ontnuchterende gedachte in mij op; we zijn op een lijst en ik moest dus even slikken en besefte ik toen
waarmee we eigenlijk bezig zijn. Het is dus officieel we zijn dus in het
'verzet'. Er kan dus elk moment zoals tijdens de revolutie iemand voor mijn
deur staan en mij oppakken precies zo toen het gebeurde tijdens de 8 december
moorden. Tja, eerst een bekruipend gevoel van angst die mij opkroop, maar de
rechtspersoon in mij besefte dat zij die angst juist willen. De angst die nog
steeds leeft bij de generatie die de revolutie van "Baas" nog hebben
meegemaakt. Die angst leeft nog steeds, alleen willen wij het niet toegeven.
Sinds de aanname van de gewijzigde Amnestie wet zijn er verschillende forums
als paddenstoelen de lucht in geschoten, op dergelijke social media. Waar
iedereen lekker anoniem zijn ongezouten mening mag doorgeven en lekker anoniem
praten over hoe het wel kan of niet.
Ik had vooral als burger veel meer
verwacht van de oppositie, toen de gewijzigde Amnestie wet door de hamer van
onze assemblee voorzitter door ging. Waar is NPS wiens leuze tijdens de verkiezingen
was "BOUTA IS EEN MOORDENAAR!". Maar helaas hebben wij het moeten weten en ligt de
strijd nu bij de verschillende comités en jongeren forums die zich NIET anoniem
in de strijd gooien. Die mensen proberen te mobiliseren om niet angstig te zijn
en opkomen voor hun rechtstaat. Gewone studenten die toch meer initiatief nemen
dan de oppositie die eigenlijk voor onze rechtstaat zou moeten opkomen. Maar
ondanks de angst en tegenslagen toch willen vechten voor ons land. Justitia Pietas Fides
